کد خبر: 250489
تاریخ انتشار: یکشنبه 05 آذر 1402 – 16:29
به گزارش ، در دوران ویکتوریا، «عکاسی پس از مرگ» به ویژه در میان طبقات متوسط و بالا، یک عمل رایج بود. مردم بر این باور بودند که گرفتن عکس از متوفی راهی برای حفظ خاطرات و ادای احترام به عزیزانشان است.
در سالن‌های عکاسی، حتی سه‌پایه‌های ویژه‌ای وجود داشت که بدن را در وضعیت عمودی نگه می‌داشت تا به نظر برسد که مرده هنوز زنده است.
نمونه‌ای معروف از عکس‌های پس از مرگ تصویری است که یک معمار آلمانی به نام کارل وبر را در کنار جسد همسر مرده‌اش امیلی استراتفورد نشان می‌دهد. این تصویر که در نظر اول ممکن است یک عکس کاملا عادی به نظر برسد، در واقع چند ساعت بعد از مرگ امیلی گرفته شده است.
با دقت در عکس می‌توانید سیم‌هایی را ببینید که به بدن امیلی بسته شده‌اند تا آن را در حالت عمودی نگه دارند و اینطور القا کنند که او هنوز زنده است.
نمونه‌ای از عکس‌هایی که یک کودک مرده در آن‌ها حضور دارد. کوچکترین کودک حاضر در این عکس در واقع زنده نیست
با گذشت زمان، عمل عکاسی پس از مرگ به طور فزاینده‌ای هراس‌آورتر شد. بسیاری از این عکس‌ها کودکان یا نوزادانی را نشان می‌دادند که با لباس‌های سفید تزئین شده‌اند و طوری ژست گرفته‌اند که انگار در خواب هستند.
این تصاویر اغلب برای از بین بردن هر گونه ایراد یا نقص روتوش می‌شدند که این باعث می‌شد آن‌ها غیرطبیعی و وهم‌آور به نظر برسند.
منبع: فرادید